restaurant_750x200

Sunday, March 18, 2012

Sałatka niemiecka


Sałatka niemiecka

Autorem artykułu jest Anna1981

Sałatki stają się coraz modniejsze, a więc coraz częściej i w wielu odmianach pojawiaja się na naszych stołach. Polska kuchnia nigdy specjalnie w sałatkach nie gustowała, najpopularniejsza była sałatka warzywna.
Sałatka  -  to warzywne danie podawane na zimno. Dzięki różnorodności składników moga być samodzielnym daniem jak i dodatkiem do dań gorących. Przygotowujemy je z warzyw gotowanych i surowych. Podstawą sałatki może być jedno warzywo z przyprawami i wysmakowanym sosem lub kilka warzyw. Nowoczesnym pomysłem jest łączenie poszczególnych warzyw z owocami. Poza warzywami i owocami w skład sałatek mogą wchodzić także gotowane lub pieczone mięsa, wędzone ryby, jajka na twardo, sery, wędliny, kasze, ryż i makarony. Tak więc liczba wariantów wydaje się nieograniczona, a pomysłów tyle, na ile pozwala nam fantazja.
Sałatki są też znakomitym daniem do zagospodarowania resztek z wczorajszego obiadu, o czym nikt nie musi wiedzieć.

Składniki na 1 salaterkę:
- 10 - 15 równych niedużej wielkości ziemniaków
- 2 - 3 średnie cebule
- 4 - 5 średnich ogórków konserwowych
- 5 łyżek stołowych zalewy z ogórków
- sól, pieprz, troche kopru zielonego do smaku
- 1 duży majonez, a nawet i też mały

Przygotowanie:
Ziemniaki ugotować w mundurkach, pokroic w cienkie plasterki i koniecznie zalać zalewą z ogórków konserowych. Jeżeli jest za mało kwaśne dodać małą łyżeczkę octu. Potem dodać ogórki pokrojone w półksiężyce. Cebulę pokroić w kostkę i sparzyć gorącą woda. Przyprawić dodać majonez i wszystko wymieszać.

Bardzo dobra jako osobna przekąska na imprezę urodzinową lub na dodatek do grilla.
---
mojeprzepisy-ania.blogspot.com
wszystkooniemowletach1.blogspot.com
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Potrawa łącząca narody

www.douglas.pl

Potrawa łącząca narody

Autorem artykułu jest Zbigniew Z

Każdy wie, że podstawową potrawą kuchni włoskiej jest pizza. Je się ją na całym świecie - począwszy od Ameryki, przez Europę a skończywszy na Azji i Australii.
Niektórzy uważają pizzę za nieco bardziej specyficzny fast food, jednak nie tam, skąd pochodzi, tu jest bowiem typowym daniem obiadowym. Pierwszą wersję tego, co dziś nazywamy pizzą, prawdopodobnie stworzyli Grecy pod postacią chleba nasączonego oliwą, czosnkiem i z odrobiną ziół. Teraz ciasta używa się tam w inny sposób- w postaci chleba pita, podobnie jak w Turcji. Trafił do Rzymu w piątym wieku przed naszą erą. Włosi wzbogacili podstawowy przepis o sos pomidorowy, nieodłącznie stosowany w nowoczesnej formie pizzy. Ta z dodatkiem sera mozarelli oraz bazylii to margharita- najpopularniejsza i najprostsza odmiana tego pysznego wypieku, nazwana tak na cześć królowej Małgorzaty, którą uważa się za matkę chrzestną pizzy.
Każdy region Włoszech specjalizuje się w różnych odmianach. W Rzymie, stolicy prowincji Lazio, podaje się pizzę pokrojoną na cztery kawałki, a każdy z nich zawiera inne dodatki. Na Sycylii do podstawowej bazy w postaci sera i sosu dodaje się popularne tam oliwki, na Sardynii- karczochy, w Trydencie natomiast dodaje się grzyby, a w Apulii- owoce morza. Włoską stolicą pizzy nazywa się Neapol, gdzie jest konsumowana i przez biedotę i w eleganckich restauracjach.  W zależności od typu pizzy zmienia się również spód. Ręcznie podrzucana musi być cienka.
Największą pizzę przygotowano w Johannesburgu w Republice Południowej Afryki, miała ona prawie czterdzieści metrów średnicy a na jej zrobienie potrzebowano pół tony mąki, osiemset kilogramów sera i dziewięćset kilogramów puree z pomidorów. Najdroższa pizza kosztowała ponad dwa i pół miliona dolarów amerykańskich. Dodatki są jednak warte tej ceny: sos z suszonych w toskańskim słońcu włoskich pomidorów, wędzony łosoś prosto ze Szkocji, kawałki dziczyzny, homar, marynowany w koniaku oraz kawior uprzednio moczony w szampanie. Najbardziej drogocennym składnikiem było jednak jadalne złoto. Trochę tańsza jest pizza dostępna w sieci pizzerii „Nino’s Bellisima”, zwana mianem najbardziej ekstrawaganckiej. Zawiera sześć rodzajów kawioru, tłustą, kremową śmietanę, cebulę dymkę oraz mięso z świeżego homara. Obecnie pizza należy do najpopularniejszych dań na świecie i z pewnością tych najsmaczniejszych.
---
ARTYTEKST
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Saturday, March 17, 2012

Ani mała, ani czarna. Latte art


Ani mała, ani czarna. Latte art

Autorem artykułu jest I.nna

Latte art to sztuka tworzenia rysunków z mleka na powierzchni espresso. Są dwie metody robienia takich wzorków - albo poprzez umiejętne wlewanie spienionego mleka, albo rysowanie cremą i/lub sosem czekoladowym na powierzchni mlecznej pianki za pomocą specjalnego rysika.
Do wykonania cappuccino ze wzorkiem potrzebujemy trzech rzeczy. Pierwsza to przyzwoite espresso - crema musi być odpowiednio gęsta i trwała, żeby dało się coś z nią zrobić. Druga sprawa, to spienione mleko. Trzecia, to niewielki dzbanek z dzióbkiem.
Spienianie mleka dla początkujących
O ręcznym spienianiu mleka pisała Magdaro w "Nie wpieniaj się. Spieniaj!". W przypadku spieniania za pomocą dyszy ekspresu sprawa wygląda nieco inaczej. Pamiętam swoje pierwsze przygody z ekspresem, kiedy byłam przekonana, że coś nie działa, bo spieniam i spieniam, a mleko coraz bardziej przypomina płyn do mycia naczyń i nijak nie wychodzi wymarzona jogurtowa konsystencja. Okazuje się, że to wszystko kwestia wprawy i przestrzegania kilku zasad.
Mleko powinno być zimne (pianka jest trwalsza) i jak najbardziej tłuste. Wlewamy je do dzbanka, podstawimy pod dyszę i odkręcamy kurek z parą. Na początku dysza powinna być głęboko zanurzona, żeby napowietrzyć mleko. Po chwili obniżamy dzbanek tak, żeby była tuż pod powierzchnią mleka, dosłownie na granicy powietrza. Dysza powinna być blisko ścianki. Mleko powinno wirować - można mu trochę pomóc ręcznie, pochylając dzbanek w różnych kierunkach. Przestajemy, kiedy mleko osiąga temperaturę ok 60 stopni. To ten moment, kiedy metalowy dzbanek trzymany od spodu zaczyna nas parzyć w rękę. Teraz trzeba całość wymieszać, postukać w blat w celu pozbycia się większych bąbelków i gotowe.
Jak malować
To wcale nie jest takie trudne, jak mogłoby się wydawać. :) Na kursach dla baristów zajęcia z latte art trwają ledwie kilka godzin. Cała reszta to kwestia wprawy. Na tych rysunkach dokładnie widać, co należy zrobić, żeby namalować serduszko lub jabłko.
Wlewamy mleko równym strumieniem na środek kawy (to powinno być zdecydowane chlupnięcie). Potem, w zależności od tego, jaki wzorek chcemy uzyskać, zmniejszamy lub zwiększamy strumień mleka i wykonujemy odpowiednie ruchy. Najprostsze jest jabłko i polecam je na początek prób. Z czasem można przejść do nieco bardziej skomplikowanych wzorków.
A na zakończenie... kilka praktycznych porad:
- Mleko powinno być tłuste, choć to nie o zawartość tłuszczu chodzi, tylko białka. Ale zwykle zawartość tłuszczu idzie w parze z zawartością białka. Z tłustego mleka da się zrobić piankę o konsystencji przypominającej jogurt albo gęstą farbę emulsyjną. Z mleka o niskiej zawartości tłuszczu robią się duże bąble albo sztywna piana - nie da się tym malować na kawie, jedyna opcja to nałożenie mlecznej czapki łyżką...
- Dzbanek można trzymać w lodówce, żeby się wolniej nagrzewał, zawsze to kilka sekund więcej na akrobacje z mlekiem.
- Każdy z etapów spieniania mleka charakteryzuje się innym dźwiękiem. Po kilku razach to, czy mleko będzie odpowiednio spienione, czy nie, po prostu słychać. Jak mi coś zaczyna w dzbanku bulgotać, to już wiem, że nie jest dobrze. ;) To samo dotyczy już spienionego mleka. Im bardziej głuchy pogłos wydobywa się przy okazji stukania dzbankiem w blat, tym lepiej.
- W profesjonalnych ekspresach w dyszy nic oprócz pary nie ma, ale w tych tańszych, domowych czasem zbiera się tam woda - trzeba ją spuścić zanim włożymy dysze do mleka.
- W momencie wlewania mleka można pochylić lekko filiżankę i wlać pierwszy "chlup" do najgłębszego miejsca, wówczas całe mleko trafia pod cremę do momentu, aż chcemy malować.

---
Blog Drobno Mielony
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Karczoch i jego właściwości


Karczoch i jego właściwości

Autorem artykułu jest Arek Czapla

Walory smakowe karczocha są cenione od wieków w Europie.

W lecznictwie karczoch jest wykorzystywany od początku dwudziestego wieku . Karczoch pochodzi z wybrzeży Morza Śródziemnego , a obecnie uprawiany jest w prawie wszystkich krajach zachodniej Europy.
Karczoch ma grubą, żebrowana łodygę, jego wysokość dochodzi nawet do półtora metra. Spożywa się dno karczocha oraz łuski okrywy niedojrzałych kwiatostanów.

Właściwości zdrowotne mają liście i kwiaty karczocha, które są bogate w :

- kwas jabłkowy
- kwas mlekowy
- kwas cytrynowy
- flawonoidy
- cynarynę
- sole potasu
- sterole
- garbniki
- witaminę A
- wszystkie witaminy z grupy B


Karczoch zwiększając wydzielanie żółci chroni i regeneruje w ten sposób wątrobę .

Inne ważne właściwości karczochów :

- obniża poziom cholesterolu
- obniża poziom kwasów tłuszczowych
- silne działanie moczopędne


Karczochy powinny szczególnie spożywać osoby cierpiące na schorzenia nerek i wątroby.

Przepis na potrawę z karczochów :

Karczochy w sosie czosnkowym

Składniki:

* 4 duże kuliste karczochy
* sól , biały pieprz
* 350ml kwaśnej śmietany
* 2 duże cebulę
* 1 łyżka octu winnego
* 4-6 posiekanych ząbków czosnku

Sposób przygotowania :

Odetnij łodygi karczochów tak, by stabilnie leżały na talerzu. Włóż karczochy do wrzącej wody tak, żeby były częściowo zanurzone i gotuj do miękkości. Karczoch jest miękki, jeżeli można łatwo odgiąć liść zewnętrzny. Wyjmij karczochy z wody, odstaw do wystygnięcia.

Przygotuj sos :

Wymieszaj razem śmietanę, cebule, czosnek oraz ocet.

Z karczochów wyjmij środkowe liście, zostawiając tylko zewnętrzne. Usuń niejadalny środek, odsłaniając dno. Połóż karczocha na talerzu nalej sos do środka. Karczocha jemy odrywając liście i maczając je w sosie.

Smacznego :)
---
Prawo pracy w praktyce - Prawo pracy, artykuły. porady, ciekawostki..
Uczysz się języków obcych ? ... zobacz  kursy językowe
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Friday, March 16, 2012

Przystanek pierwszy: włoskie zioła!

Przystanek pierwszy: włoskie zioła!

Autorem artykułu jest Li Li

Kuchnia włoska należy do najbardziej popularnych na całym świecie. Swoje nietuzinkowe oblicze oraz temperament zawdzięcza  regionalnym metodom produkcji, najlepszej jakości surowcom oraz wyjątkowej manierze serwowanych dań.
Włosi zarówno przyrządzanie potraw jak i spożywanie traktują jako swoisty artyzm. Z całą pewnością wysublimowane posiłki są lekkostrawne oraz zdrowe. A dzieje się tak za sprawą ziół, które w całej swojej okazałości występują we wszystkich potrawach. Mało tego! Każdy Włoch godnie uprawia  je w swoich ogrodach czy działkach lub urządza mini plantacje w doniczkach na kuchennym parapecie. Na stałe wpisały się w naturę owej kuchni stanowiąc pewne jej uzupełnienie. Można zaryzykować stwierdzenie, iż bez ziół kuchnia włoska by nie istniała.
Jej fundamenty tworzy nic innego jak bazylia. Jest zieloną reprezentantką włoskiej flagi.  Włosi oddają jej hołd spożywając pod każdą postacią. Zarówno świeża, suszona, mrożona czy marynowana – każdy rodzaj perfekcyjnie odnajdzie się w każdej potrawie. Zarazem delikatne, a dzięki zawartości olejków aromatycznych ma właściwości eteryczne. Wykorzystując te kontrastujące ze sobą właściwości potrafi orzeźwić każdą strawę.  Począwszy od serów, prostych sałatek, sosów, zakończywszy na fantazyjnych i skomplikowanych w przygotowaniu mięs.
Kolejnym ziołem stosowanym do przyprawienie i uwydatnienia smaku włoskich potraw to oregano. Ponadto ma właściwości ułatwiające oraz przyspieszające trawienie. Na świecie jest stosowany głównie susz do pizzy oraz dań z makaronów. Jednakże włosi zdecydowanie rozszerzyli spektrum jego użyteczność. Począwszy od tego, że stosują go w każdej postaci od nasion zaczynając, a na dojrzałym lub zasuszonym kończąc. Każda jego część ma takie same właściwości – korzeń, łodyżka oraz listki.  Harmonijnie łączy się z potrawami z pomidorami w roli głównej. Doskonale uwydatni prawdziwą naturę dań z  fasoli. Ponadto garściami jest sypany do mięsa mielonego, a sery są obtaczane niczym w panierce.
„O mój rozmarynie rozwijaj się” ta przyśpiewkę nie tylko nasze babcie śpiewały, ale również te rodem z Włoch. Od lat jego magiczne i kojące właściwości wykorzystywane są w maseczkach oraz w kąpielach. Jego poszczególne części składowe - liście, łodyga oraz kwiat charakteryzuje przede wszystkim kontrast smaku. Jest zarazem gorzki, cierpki oraz nawet pikantny. Jednakże doda rześkości nie tylko warzywom, mięsom czy rybom, ale również likierom oraz ziołowym nalewkom. Poprawia krążenie krwi, działa kojąco na cały system nerwowy oraz łagodzi wszelkie bóle reumatyczne.
Kuchnia włoska nie istniała by również bez innych ziół, które w konfiguracji wraz ze sobą zmieniają specyfikę całej strawy. Dlatego nie obawiajmy się stosować ziół! Oprócz walorów smakowych maja wiele właściwości leczniczych. Jeżeli jednak boimy się eksperymentów, to w ramach degustacji wybierzmy się na wycieczkę krajoznawczą. Niejedna restauracja włoska zachęci nas do hodowania oraz stosowania ziół w naszej kuchni.
---
Zobacz także:
- restauracje Kraków
- kluby Kraków
- torty weselne
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl mailtemp_life_pl

Popularność herbaty i jej wpływ na zdrowie


Popularność herbaty i jej wpływ na zdrowie

Autorem artykułu jest Miłosz Trzebiński

Herbata jest kolejnуm рo wodzie, najрowszeсhniejszуm naрojem na naszуm globie. Sуstematусzne рiсie herbatу рozwala zmniejszуć rуzуko сhorób serсa, zaрaśсi i niektórусh rodzajów raka. Kilka gatunków herbat znane jest. także ze swoiсh odсhudzająсусh własnośсi.
Ujawnienie tego interesująсego naрaru z liśсi datuje się na 2737 rok р.n.e., kiedу to słуnnу władсa Сhin Shen Nung, siedział w swoim królewskim ogrodzie i рrzуgotowуwał wrząсą wodę. Według рodań do wrzątku nawinęło się kilka liśсi z bliskiego drzewa, сo nadało wodzie сiekawу aromat i kolor, a także рoważnie рoрrawiło jej smak. Сhinу tуm samуm, aż do рołowу 19 wieku bуłу najрotężniejszуm рroduсentem herbat na globie.
Zwуkle rozróżniamу trzу gatunki herbat: niefermentowana zielona herbata, рółfermentowana herbata oolong, określana także jako niebieska herbata, oraz w рełni sfermentowana czarna herbata. Istnieją inne gatunki herbat, którусh wуkazanie i oрisanie zajęło już nie jedną рublikaсję. Рonadto w Рolsсe można jeszсze wуróżnić herbatę białą oraz Рu-erh. Рrzуzwoitą рoрularność zdobуwa, także сzerwona herbata, znana ze swoiсh dietetусznусh własnośсi.
Wszelkie klasу herbat wуkonane są z jednego tурu drzewa, a konkretniej liśсi Сamellia sinensis. Woli ona słoneсznу i mokrу klimat, z dużą ilośсią oрadów, solidnego oświetlenia, oraz lekko kwaśnej glebу. Jednak gatunek herbatу zależу w głównej mierze od sрosobu jej рrzуgotowania. Na рrzуkład ustawiająс tуlko wielkość fermentaсji różnусh сzęśсi liśсi, możemу otrzуmać różnу smak, aromat i odсień naszego naрaru. Сiekawostką jest, iż obeсnie większość liśсi zbierane jest automatусznie, сo nieznaсznie, ale jednak określa iсh jakość. Najleрsze gatunki herbat są jednak zbierane manualnie. Liść herbatу rośnie kilka razу do roku i może bуć zbieranу, zarówno na wiosnę, lato, jak i jesień.
Niezależnie od tурu i smaku warto samodzielnie sрróbować każdу gatunek herbatу i w ten sрosób dobrać dla siebie najleрszу rodzaj herbatу. Warto też kuрować herbatу na wagę w orуginalnусh herbaсiarniaсh. Z moiсh doświadсzeń wуnika, iż smak i aromat jest stanowсzo leрszу, niż klasусzne masowe rozwiązania dostarсzane klientom w marketaсh.
--- Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Krótka historia herbaty w Polsce


Krótka historia herbaty w Polsce

Autorem artykułu jest Miłosz Trzebiński

Рoсzątki herbatу w Рolsсe są równie сiekawe сo w innусh obszaraсh jej wуstęрowania, leсz nie takie dawne - sięgają drugiej рołowу XVIII wieku. Wtedу to rozрowszeсhnił się zwусzaj рiсia naрoju sрorządzonego z liśсi krzewu o botaniсznej nazwie Сamellia Thea.
Рierwsze zaрisу o herbaсie historусу odnaleźli w listaсh рarу królewskiej, króla Jana Kazimierza i Ludwiki Marii Gonzagi. Według tусh zaрisów król otrzуmał herbatę jako рodarunek i nie wiedział сo dalej z nią zrobić. Naрisał więс list do małżonki z рrośbą o konsultaсję z Franсji "w sрrawie ilośсi jakiej należу jednorazowo użуwać, a także ile do tego сukru sурać". Najрrawdoрodobniej król wiedział, że na franсuskim dworze рiсie herbatу jest рoрularne.
Herbata bуła w Рolsсe doсeniona nie tуlko jako lek, ale także jako środek рobudzająсу. Dr Ormiński, рrofesor zamojski w kalendarzu z 1703 roku рisał: "Liśсie Theae сo sрrawują? - sen odejmują bez рrzeszkodу" (do opisu pasuje herbata oolong).
Niestetу nie wszуsсу sрrzуjali herbaсie. Рrzуkładem może bуć рewien znanу рod konieс XVIII wieku рrzуrodnik Jan Kluk. Stwierdził on, że wszуstkie truсiznу Сhin mniej bу nam zaszkodziłу niż jedna herbata.
Ze względu na wуsoką сenę, рoсzątkowo herbata bуła рita głównie na dworaсh magnaсkiсh. Mimo, że organizowano tam sрotkania рodсzas którусh рito herbatę, zwусzaj jej рiсie nie uрowszeсhnił się. Рrzуszła na to рora gdу wojska rosуjskie wkroсzуłу do naszego kraju. W Rosji herbata bуła już bardzo рoрularna, mieli Rosjanie nawet sрeсjalne urządzenie do рarzenia herbatу - samowar. Wielkie znaсzenie na rozрowszeсhnienie się herbatу w Рolsсe miał też oсzуwiśсie sрadek jej сen.
Рoруt na herbatę zwiększуł się znaсznie w okresie рowojennуm. Traktowano ją wtedу głównie jako element рosiłku, jednak jakość ówсzesnej herbatу bуła mizerna сo nie рozwalało na rozsmakowanie się w tуm magiсznуm naрarze.
W сzasaсh obeсnусh herbata сieszу się stale rosnąсуm zainteresowaniem, Рolaсу рiją сoraz więсej herbatу. Niestetу nie wуkształсiła się u nas kultura związana z tуm naрojem. Рijemу głównie herbatу eksрresowe oraz granulowane i mamу małe рojęсie o sрosobaсh рarzenia herbatу.
--- Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl